door Wouter van Riessen

Veel mensen hebben me gevraagd of Los Angeles al invloed heeft op mijn werk. Dat is moeilijk te zeggen. In de namiddag, een uur voordat de zon ondergaat, strijkt een zachtroze licht over deze stad. Het lijkt wel alsof de zwaartekracht erdoor opgeheven wordt. Die ijle gloed zou ik ook wel in een schilderij willen vangen.

Mijn onderwerpen zijn vooralsnog onveranderd. Ik werk niet rechtstreeks naar de waarneming, mijn schetsen zijn gebaseerd op beelden uit boeken. Google images kan nog steeds niet in de schaduw staan van de bijzondere, vervreemdende en obscure afbeeldingen die je in boeken vindt.

Inmiddels weet ik de tweedehands boekwinkels van Los Angeles goed te vinden. Ik ben altijd op zoek naar beelden die een van de abstracte motieven in mijn werk (zelf, zelfbeeld, nabijheid, onbereikbaarheid, geest en lichaam) al ergens in zich dragen. Schilderijen ontstaan door die metaforen te zien, naar me toe te halen, eigen te maken en aan te scherpen. De eerste fase is veel bladeren bij de kasten Art & Design, Sports & Games, Circus & Theater, Collectibles & Curiosa en natuurlijk Recently arrived. Het aanbod is interessant, maar niet heel verschillend van wat ik uit Nederland ken. Ik ben pas eigenaar geworden van Illustrated Magic van Ottokar Fisher en Furs for Man van Anna Municchi. Een gravure uit dat laatste boek van een man in een gigantische bonten winterjas die bezig is zijn handschoenen aan te trekken was het vertrekpunt voor een nieuw schilderij, Zelfportret met twee Sneeuwpoppen.

De eerste maanden na de opening van mijn tentoonstelling De ziel van een atheïst in het Stedelijk Museum Schiedam kwam er niet veel uit mijn handen. Een nieuw groot schilderij van een man met een slap spook is vorige zomer al in de tekenfase vastgelopen. Mijn hoofd zat te vol met de bruiloft, het visum, verhuizingen en autorijlessen. Toen ik in oktober in Los Angeles aankwam was er opeens enorm veel tijd. Daphne zat al vroeg in de ochtend op de 5, op weg naar Calarts. In het parkje een paar straten verderop heb ik twee nieuwe maskers afgemaakt. Ik heb geprobeerd wat te fotograferen en aan de hand van uit Nederland meegenomen boeken over Poolse en Litouwse religieuze volkskunst ben ik in Photoshop collages gaan maken.

De eerste dagen van februari had ik eindelijk een atelier. Twee kleine, helder verlichte ruimtes in een bedrijfsruimte, 575 dollar per maand, via internet gevonden. Dit pand was vroeger van Capital Records. In de kluis waar de gloednieuwe mastertapes van Help en Rubber Soul werden bewaard is nu een opnamestudio. Er werken schilders, ontwerpers, scriptwriters en filmers in dit gebouw. Aan de lawaaiige en stoffige San Fernando Road blijken veel meer ateliers te zitten. Lara Schnittger en Matthew Monahan, die ik al uit Nederland kende, werken honderd meter verderop.

In het land van de onbegrensde mogelijkheden ben ik kleine schilderijen gaan maken. Het grootste formaat is 66 bij 46 cm. Ik wil flexibel zijn, doeken in de auto of het vliegtuig kunnen meenemen. Maar vooral is het een manier om anders te gaan schilderen, vaste patronen open te breken. Want klein werken is echt anders. Het beeld is veel kwetsbaarder, vooral de lijn. Als je op het verkeerde moment een losse beweging maakt, ben je hem gewoon kwijt. Een klein werk vergt een ander soort concentratie dan een groot. Het komt dicht bij.

Het schilderij met de sneeuwpoppen is het enige doek dat nog steeds niet af is. Ik heb er lang aan gewerkt, nu is het een beetje dichtgeslibd. Misschien heeft het er mee te maken dat ik de manier waarop ik sneeuw met Californisch roze wil laten opgloeien nog niet helemaal helder krijg. Ik zie nog steeds mogelijkheden, misschien wordt het een tweede versie.

Acht nieuwe schilderijen heb ik wel al tot een goed einde gebracht. En zes nieuwe collages. Vanaf 1 september is er een selectie te zien van het nieuwe werk in Heden. Komt dat zien!