heden berichten heden Berichten

Tuesday, March 27, 2012

Bussen

door Wouter van Riessen

In Downtown had ik op mijn plattegrond een stadsparkje gezien, een mooie plek om even wat te eten. Toen ik aankwam bleek het een vertrapt veldje te zijn, dat stonk naar ongewassen zwervers. Die muf-zure lucht had ik eerder leren kennen in de stadsbussen.

Ik zit elke dag wel in de bus. Zoals iedereen weet is LA de stad van auto’s; zonder wheels ben je nergens. Heel veel mensen hebben geen auto, maar moeten toch ergens heen. Het zijn niet alleen de armste mensen die de bus nemen. De diversiteit aan mensen is zo groot dat ik me als lange Nederlandse veertiger met mijn plastic tasje ongewassen penselen nooit uit de toon voel vallen. Er zijn families met kleine kinderen, oude Chinese heren met hoge broeken, hipsters met i-phones. Heel veel mensen hebben tattoos, vaak over hun hele lichaam. Een keer zag ik een man met een gezicht dat ik herkende van een Maya sculptuur uit een boek over precolumbiaanse kunst.

Het openbaar vervoer in Los Angeles is, anders dan je misschien zou verwachten, niet aan de markt uitbesteed. De bussen zijn breed, zwaar gebouwd en zien er uit alsof ze al decennia dienst doen. De ritprijs is anderhalve dollar, die je bij het instappen in een automaat doet. De chauffeur heeft geen wisselgeld. Zelf rijd ik op een TAP maandabonnement, een soort chipkaart zonder uitchecken.

De gratis krant LA Weekly had laatst een stuk over nieuwe haltebankjes. Deze worden door een reclamebureau neergezet, betaald uit de opbrengst van advertenties op de rugleuningen. De locaties van de bankjes worden aan de hand van verwachte reclame-inkomsten bepaald, met als gevolg dat in arme delen van de stad, waar veel mensen de bus nemen, er nauwelijks een te vinden is.

Met de bus reizen kost veel tijd. Naar mijn nieuwe atelier is het tien minuten met de auto, drie kwartier met de bus. Vooral in de avond sta je vaak een half uur bij de halte te wachten. Maar lopen is geen optie, de afstanden zijn enorm. Daphne rijdt met onze auto bijna iedere dag en neer naar CalArts in Santa Clarita, zowat vijftig kilometer van ons huis vandaan. In Amsterdam woonden we dichter bij Zandvoort en Bloemendaal dan hier bij Venice Beach.

Er zijn een aantal uitstekend onderhouden metrolijnen die dag en nacht open zijn. Maar veel centrale plekken hebben geen metrohalte. Je kunt met de ondergrondse niet naar het LA County Museum of Art of naar het Getty Museum. Er wordt gebouwd aan een sneltramverbinding tussen Downtown en Santa Monica. Vanaf 2016 kun je dan met de metro naar het strand. Voor de oorlog had Los Angeles een uitgebreid lijnenstelsel van elektrische trams. Vanaf de jaren dertig heeft vooral General Motors trammaatschappijen opgekocht, moedwillig verwaarloosd en vervangen door busvervoer.





posted by Heden kunst van nu @ 2:18 AM 0 Comments

Thursday, March 1, 2012

American Girl

door Wouter van Riessen en Daphne Rosenthal

Winkelcentrum The Grove in het hart van Los Angeles is op zaterdagen vol van meisjes van een jaar of negen met een grote grijns en een roze tas. In de winkel van American Girl kun je een pop op maat bestellen. Je kiest zelf de kleur van de ogen, de stijl van het haar, de huidskleur, sproetjes misschien en als je geluk hebt lijkt de pop sprekend op jou.
American Girl heeft verschillende karakters bedacht, gesitueerd in uiteenlopende momenten uit de Amerikaanse geschiedenis. Bij elk van die poppen hoort een verzameling kleren en attributen en een boekje dat haar lief en leed beschrijft. Josefina Montoya uit 1824 is a caring girl whose heart and hopes are as big as the New Mexico sky. Haar hobby is to collect special items that remind her of Mamá for her memory box. Rebecca Rubin uit 1914 is a lively girl with dramatic flair, growing up in New York City. Ze houdt van coming together with her family every Friday for a special Sabbath dinner. Julie Albright uit 1974 is a Fun-loving girl from San Francisco who faces big changes- and creates a few of her own. Zij heeft als ‘life changing experience’ her Parents Divorce and a move to a new school. Zij moet een ‘Father’s advice’ ontberen. Deze krijgt Rebecca weer wel, maar die heeft weer geen ‘memorable moment’, zoals Addy’s First taste of ice cream. Addy Walker (1864) is a courageous girl determined to be free in the midst of the Civil War.
Op de tweede verdieping zijn de verhalen in aparte diorama’s geplaatst, zonder enige vermenging. Clichés over bevolkingsgroepen worden met hartverwarmende verhalen over moedige meisjes in leven gehouden. Het ontdekken van een identiteit wordt gepresenteerd als een meerkeuzemenu waarvan de uitkomst bij aanvang al vaststaat.
Oh ja, de pop en het boekje met levensverhaal kosten 105 dollar. Inclusief wat basisattributen, zoals de Russische sjaal van Rebecca wordt dat 124 dollar. Als je een katje, een keukentje en nog wat snoezige cupcakes erbij wilt, ben je zo een paar honderd dollar verder. De grootste bonus is dat de mutsjes, handstasjes en jurkjes van de poppen ook in meidenmaten worden aangeboden. Zo is de identificatie compleet. Heb je je been gebroken? Dan kan ook Kaya uit 1764, een adventurous Nez Pez girl who dreams of being a leader for her people, met jou in het gips gaan.
In de winkel is het een drukte van belang bij de kap- en beautysalon, waar facials en pedicure (voor de poppen) gegeven wordt. Er is een cafeetje waar je samen wat kunt gaan drinken en een ‘dolls hospital’, inclusief ziekenhuistenue met hartjesprint. Het wachten is op een ‘conversation corner’ waar de pop met een analist in gesprek kan gaan.

posted by Heden kunst van nu @ 2:36 AM 0 Comments