Bussen

door Wouter van Riessen

In Downtown had ik op mijn plattegrond een stadsparkje gezien, een mooie plek om even wat te eten. Toen ik aankwam bleek het een vertrapt veldje te zijn, dat stonk naar ongewassen zwervers. Die muf-zure lucht had ik eerder leren kennen in de stadsbussen.

Ik zit elke dag wel in de bus. Zoals iedereen weet is LA de stad van auto’s; zonder wheels ben je nergens. Heel veel mensen hebben geen auto, maar moeten toch ergens heen. Het zijn niet alleen de armste mensen die de bus nemen. De diversiteit aan mensen is zo groot dat ik me als lange Nederlandse veertiger met mijn plastic tasje ongewassen penselen nooit uit de toon voel vallen. Er zijn families met kleine kinderen, oude Chinese heren met hoge broeken, hipsters met i-phones. Heel veel mensen hebben tattoos, vaak over hun hele lichaam. Een keer zag ik een man met een gezicht dat ik herkende van een Maya sculptuur uit een boek over precolumbiaanse kunst.

Het openbaar vervoer in Los Angeles is, anders dan je misschien zou verwachten, niet aan de markt uitbesteed. De bussen zijn breed, zwaar gebouwd en zien er uit alsof ze al decennia dienst doen. De ritprijs is anderhalve dollar, die je bij het instappen in een automaat doet. De chauffeur heeft geen wisselgeld. Zelf rijd ik op een TAP maandabonnement, een soort chipkaart zonder uitchecken.

De gratis krant LA Weekly had laatst een stuk over nieuwe haltebankjes. Deze worden door een reclamebureau neergezet, betaald uit de opbrengst van advertenties op de rugleuningen. De locaties van de bankjes worden aan de hand van verwachte reclame-inkomsten bepaald, met als gevolg dat in arme delen van de stad, waar veel mensen de bus nemen, er nauwelijks een te vinden is.

Met de bus reizen kost veel tijd. Naar mijn nieuwe atelier is het tien minuten met de auto, drie kwartier met de bus. Vooral in de avond sta je vaak een half uur bij de halte te wachten. Maar lopen is geen optie, de afstanden zijn enorm. Daphne rijdt met onze auto bijna iedere dag en neer naar CalArts in Santa Clarita, zowat vijftig kilometer van ons huis vandaan. In Amsterdam woonden we dichter bij Zandvoort en Bloemendaal dan hier bij Venice Beach.

Er zijn een aantal uitstekend onderhouden metrolijnen die dag en nacht open zijn. Maar veel centrale plekken hebben geen metrohalte. Je kunt met de ondergrondse niet naar het LA County Museum of Art of naar het Getty Museum. Er wordt gebouwd aan een sneltramverbinding tussen Downtown en Santa Monica. Vanaf 2016 kun je dan met de metro naar het strand. Voor de oorlog had Los Angeles een uitgebreid lijnenstelsel van elektrische trams. Vanaf de jaren dertig heeft vooral General Motors trammaatschappijen opgekocht, moedwillig verwaarloosd en vervangen door busvervoer.

posted by Heden kunst van nu @ 2:18 AM