Auto’s

Door Daphne Rosenthal

In Los Angeles doen afstanden er niet toe. Het gaat om de tijd die het kost om van A naar B te komen. Bepaalde getallen hebben een magische waarde: de 101, de 5, de 170. Alles draait erom wanneer je welke Freeway moet vermijden. Iedere dag rijd ik 40 minuten heen en ook terug van Silver Lake naar Calarts in Valencia (Santa Clarita), een typisch Amerikaanse voorstad gelegen in een prachtige woestijnvallei. Valencia bestaat uit clusters van winkels (de mall), openbare ruimtes (cityhall en parkje), prive instituten (Calarts) en woonerven die erg aan Six Feet Under doen denken. Deze serie is hier inderdaad opgenomen. Al die clusters zijn voorzien van enorme parkeerterreinen en daartussen moet je je niet wagen, want dan kom je terecht in Cars No Man’s Land. Deze stad is gevrijwaard voor de automobilist.

Wij wilden dus niet in Valencia wonen. Ik zag wat tegen al dat rijden op, maar men stelde me gerust: “Don’t worry about the jams. You will drive against the traffic.” Sindsdien ben ik fervent commuter. Een enkele reis met het openbaar vervoer naar de academie in Santa Clarita kost minstens twee en half uur. De laatste bus terug vertrekt om vier uur in de middag. Door mij zal er dus niets veranderen aan het Californische vervoersgedrag. Ik doe leuk mee aan de milieuvervuiling.

Je zou denken dat de straten strak geasfalteerd zijn. Niets is minder waar. Tijdens mijn dagelijkse rit naar het Noorden, die eindigt in een apotheose van prachtige Cowboybergen, zie ik iedere dag wel sporen van een ongeluk. Ik manoeuvreer me steeds soepeler van de ene baan naar de andere, omdat ik weet dat er ongelofelijke gaten in de weg gepasseerd moeten worden. Ik heb het dan over echte gaten waar je net wél met je band in past. Ik heb de raarste dingen gezien op de Freeway: verdwaalde verkeerspionnen, schoenen, een koffer, een enorme kroonluchter. Ik zag hoe een Paris Hilton hondje uit het open raam van een auto op de rechterbaan sprong, waardoor de bestuurder schrok en de voet snel op de rem zette. De auto achter hem reed op zijn bumper en het beestje rende als een bezetene vooruit, de vrijheid tegemoet.

De meeste auto’s hebben meerdere deuken. Iedereen wacht op de grote botsing, waarmee de hele boel in een keer geclaimd kan worden. Toen onze huisbaas in onze straat tegen de auto van onze buurman aanreed, was deze in het geheel niet ontdaan. Ze besloten nonchalant dat het wel OK was. Autorijden is heilig, maar de auto’s zelf (op jaren vijftig Chevys en Mustangs uit de sixties na natuurlijk) zijn gewoon inwisselbare gebruiksvoorwerpen.

Parkeren is bijna overal gratis. Maar let op, de meeste straten hebben twee uur per week streetcleaning: parkeren verboden aan deze kant van de weg. De parkeerwacht rijdt voor de schoonmaakploeg uit om boetes van 60 dollar uit te delen.

Echte Angelinos houden van valet. Dat vinden wij nog steeds een beetje decadent. In Thai Town bij een cluster restaurants werden we ertoe verplicht. Ik keek de parkeerwacht aan en vroeg wat ik dan precies moest doen, of ik zomaar mijn autosleutel moest afgeven. Hij keek me aan alsof ik geschift was.

In de buurt waar wij wonen, Silver Lake, flaneren de hipsters op zaterdagmiddag Sunset Junction op en neer. Wandelen is tegenwoordig hip. In het boekje Walking LA staan stadswandelingen vanaf 10 minuten. Ook fietsen is in opkomst. De autovrije zondag in Downtown bleek een groot succes en de organisatie was aangenaam verrast over de opkomst, alsmede door het feit dat ze het überhaupt van de grond konden krijgen. Een nieuw aangelegd fietspad haalde de LA Times:

http://latimesblogs.latimes.com/lanow/2011/11/spring-street-bike-path-downtown-los-angeles.html

En deze maand is het Wouter dan eindelijk gelukt zijn Californisch rijbewijs te halen! Dat gaat in twee stappen. Je doet eerst een theorie-examen. De oefenboekjes zijn gratis in het Engels, Spaans, Koreaans, Armeens en Thais verkrijgbaar. Ze zijn op krantenpapier gedrukt en nog niet half zo dik als in Nederland. Er is totaal geen aandacht voor de voorrangsregels van brommobiel, handkar en onbespannen wagen. Als je slaagt, krijg je een permit en mag je de weg op, mits je begeleidt wordt door iemand met een Californisch rijbewijs. Je bent dus niet verplicht rijlessen bij een instructeur te nemen en te rijden in leswagens. Mijn geduld werd dus de afgelopen maanden behoorlijk op de proef gesteld.

In Nederland heeft Wouter afgelopen zomer twee en half duizend euro uitgegeven om twee keer te kunnen zakken. Het rijbewijs hier heeft hem minder dan 100 dollar gekost. Maar het was niet zo gemakkelijk als iedereen zei. Het grootste struikelblok is de Left Turn. Linkafslaand verkeer heeft alleen op de drukste kruispunten een eigen stoplicht. Doorgaand verkeer heeft voorrang, net als in Nederland. Er is in Los Angeles enorm veel verkeer. Je rijdt een stuk naar voren, niet te weinig, niet te veel, en sjeest als het licht op oranje gaat met een flinke vaart het kruispunt over. Let wel nog even op de voetgangers, want die zijn tegenwoordig populair.

posted by Heden kunst van nu @ 1:48 AM