In the Silent Movie Theatre op Fairfax was twee weken geleden An Evening with Bruce Bickford, met de wereldpremière van Cas’l. Iedereen in LA die een beetje op de hoogte is van experimentele animatie heeft geen introductie meer nodig. Bruce Bickford, de enige echte. Zijn films zijn een orgie van psychedelische transformaties: een pizza verandert binnen twee seconden in een hoofd dat fronst, snuift en grijnst, waarna het door een zwaard gespietst en geplet wordt, zodat de oogbollen naar buiten rollen, die op hun beurt in twee groepen mooie vrouwen in bikini veranderen die elkaar te lijf gaan met stiletto’s. En dat alles in alle kleuren van de regenboog. Hij laat de kijker uitgeput achter met de misselijkheid van een bad trip.

Zijn films zijn eigenlijk veel te lang, er is totaal geen spanningsboog. Of beter gezegd, je ervaart een continue climax. Alle agressieve verbeelding wordt opgelost in een pudding van beweging.

Bickford heeft veel invloed gehad op hippe animatoren als Allison Schulnik en Nathalie Djurberg. Toch is hij nooit erg bekend geworden. Komt dat doordat hij zich niet op een correcte wijze in de kunstwereld heeft weten te positioneren? Wil hij daar gewoon geen tijd aan verliezen? Een vraag naar de betekenis van schaal in zijn werk wuifde hij weg met de woorden: “Woahhh, that’s way too involved, man!”. Eind jaren 60 vocht hij in Vietnam, in de jaren daarop werkte hij als animator voor Frank Zappa in Los Angeles. In 1980 keerde hij terug naar zijn geboorteplaats Seattle, waar hij teruggetrokken leeft en niets anders lijkt te doen dan animaties maken.

Aan het einde van de avond verkocht Bickford, een magere zestiger met wilde haren, in de tuin van het theater zelf zijn figuurtjes. Die waren provisorisch ingelijst in uit foamboard gesneden raampjes. Ze gingen weg voor bedragen vanaf 30 dollar (“This one is really special, this one is from the Zappa time..). De kleinste poppetjes zijn vaak niet groter dan een nagel.

Een heel andere animator wiens werk ik afgelopen jaar heb leren kennen en waar ik helemaal van uit het veld geslagen ben, is Jim Trainor uit Chicago. Hij was vorige maand op CalArts als visiting artist. In het REDCAT theater in Downtown LA werden op 1 november films van hem vertoond. Het zijn lijntekeninganimaties, viltstift op kopieerpapier. Hij tekent vlug en direct en laat zich door wetenschappelijke bronnen inspireren. Trainor animeert een vleermuizenwereld, het leven van dolfijnen, of een Precolumbiaanse mythe van binnenuit. Hij gebruikt vaak een voice-over met tegenover elkaar geplaatste monologen, ingebeelde gedachten. Vrolijk is zijn oeuvre niet, maar wel betoverend verbeeldt. Incestueuze relaties tussen vleermuizen worden getoond, een gangbang van dolfijnen en een wesp die haar eitjes legt in een door haar bedwelmde kever. Trainor beschouwt deze biologische fenomenen met een menselijke blik.

Zijn laatste werk The Presentation Theme (2008) verbeeldt een mythologische vertelling die is uitgewerkt tot een existentiële levensloop. Aan het einde van deze film vraagt de ene figuur aan de Priesteres:"What happens when I die?" Zij vraagt: "How was it before you were born?" Hij antwoordt: "I did not exist." Waarop zij antwoordt: "Exactly." Trainor is de eerste uitgesproken atheïst die ik in LA ben tegengekomen.

Zowel Bickford als Trainor gebruiken geen storyboard, ze beginnen gewoon met animeren. Bickford is ruim twintig jaar bezig geweest met zijn laatste film Cas’l.

De confronterende aard van hun werk lijkt vertoningen in mainstream theaters in de weg te staan. Ze zijn veroordeeld tot de marge van de experimentele film. Binnen deze niche zijn ze dan wel weer helden. Terwijl de grote studio’s onder constante druk van hun financiers staan en Oscars moeten winnen, werken Trainor en Bickford onvermoeibaar voort.

Een paar dagen geleden gingen we naar de bioscoop hier om de hoek om te ontspannen bij New Year’s Eve met in de hoofdrollen Michelle Pfeiffer, Jon Bon Jovi, Sarah Jessica Parker en Robert de Niro. In deze film zien pasgeboren babies er al blakend roze uit, hun moeders kunnen zo de catwalk weer op, Robert de Niro was vlak voor zijn sterven aan kanker nog steeds de charismatische aantrekkelijke acteur van wie we houden. Dit alles wordt gepresenteerd tegen de achtergrond van een magnifiek Nieuwjaarsfeest in een smetteloos New York. Over abject gesproken!

In 2005 is er een prachtige documentaire Monster Road over Bruce Bickford gemaakt.

Het werk van Jim Trainor is meerdere keren op het Internationaal Rotterdams Film Festival vertoond. Houd ze in de gaten!










http://www.youtube.com/watch?v=tkEV14A9KWw

http://www.youtube.com/watch?v=LEG6YMtOh5w